[Deze tekst verschijnt in maart 2012 ook als column op de website van Chronos - Alumni - Pabo Groenewoud Nijmegen]
Vraagje
Vraagje
Hou jij van verandering? Of ben je iemand die zegt: “Nee, laat het maar blijven zoals het is”. “Never change a winning team”?. Of “We doen het altijd al zo, dus waarom veranderen?”. En als je naar je eigen onderwijspraktijk kijkt, denk je dan “Ja, dit is nog steeds een winning team!”. Of denk je eerder: “We redden het nog steeds, maar hoe lang nog?”.
Krappe jas
Er zijn van die momenten dat ik merk dat we de inzichten die we de laatste 20, 30 jaar hebben gekregen (over opvoeding, leerstijlen, stoornissen, begaafdheden, leerbehoeften…..), stoppen in een schoolsysteem dat zo’n 100 jaar geleden ontstaan is. En dat voelt bij mij dan als een iets te krappe jas. Als ik voorzichtig aangeef dat ‘de school’ misschien echt drastischer zou moeten veranderen, hoor ik collega’s verzuchten: “…alweer van alles veranderen, we hebben de laatste jaren al zoveel moeten veranderen…”. En: “Die veranderingen hebben niets opgeleverd, ja toch wel, een hogere werkdruk!”. Maar is er écht veel veranderd in de organisatie van scholen, de laatste jaren? Behalve dan dat die werkdruk toenam? Als we het gevoel hebben dat er al zoveel veranderd is, waarom knellen die veranderingen dan zo?
Omdenken
De afgelopen maanden lees en hoor ik voorbeelden van hoe niet-passend het passend onderwijs is. Er is al te weinig geld, en er wordt nog meer bezuinigd. Waardoor het nóg minder goed zal gaan passen. Maar is dat de werkelijke en enige reden dat het passend onderwijs niet past? Dat ik leerkrachten hoor zeggen dat ‘ze dit kind er eigenlijk niet meer bij konden hebben’. Ik vraag me af of de school, die wij allemaal zo goed kennen, met klassen van 25-30 kinderen, met een leerkracht die leidt en kennis overbrengt, nog wel past? We hebben, zeker in de toekomst, maar ook nu al, te maken met veel verschillende leerbehoeften. We krijgen steeds meer te maken met zeer bruikbare hulpmiddelen via computer en internet. We gaan in ons onderwijs steeds meer uit van kennisconstructie, in plaats van kennisoverdracht. Het wordt steeds duidelijker dat de maatschappij ons vraagt om kinderen voor te bereiden op een maatschappij die wij zelf nog niet kennen. En tegelijkertijd werken de meesten van ons nog steeds in dat oude systeem. Jaarklassen, combinatieklassen, stamgroepen met een eigen lokaal, met één meester of juf. Ik vraag me dus af: wát is het nou precies, dat niet past?
Ter inspiratie
Wil je zelf inspirerende voorbeelden geven? Deel ze dan! Bijvoorbeeld via @JacqParijs (twitter)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten