Een zaterdag zoals die hoort te zijn: boodschappen, dingetjes in huis, druk maar ook ontspannen. Er moet in huis, na een fikse verbouwing, nog wel wat gebeuren maar niks moet echt nú. Gelukkig nemen we wel even de tijd om wat kastjes en schilderijen op te hangen.
Het eind van de herfstvakantie is in zicht. Ik maak even een lijstje met dingetjes die ik vóór dinsdag (de eerste dag van mijn werkweek) wil doen. Voorbereidingen voor een dag in de bovenbouw en drie dagen in de onderbouw. En ik wil twee programma’s waarmee Wiki’s gemaakt kunnen worden, met elkaar vergelijken. De school is bijna klaar met de voorbereidingen voor het leerplein en een eigen school-Wiki kan een mooi instrument zijn waarmee kinderen hun producten, vindingen en resultaten met anderen kunnen delen. Een Wiki is, leerde ik vorige week in het boek ‘Volg je me nog’ van Rob Gouman, een typisch voorbeeld van web2.0. Hoewel ik al veel gebruik gemaakt heb van web2.0 (twitter, face book, LinkeIn, bloggen), kende ik de term nog niet.
Sinds twee weken werk ik in de onderbouw. De kleuterleerkrachten werken hier nog niet met een digibord. Ik merk dat ik het mis, het digibord. Wil de kinderen een PowerPoint laten zien waarin het draait om herfstkleuren, zoek een digitaal prentenboek om voor te lezen. Met twee collega-kleuterjuffen bespreek ik dit. Zij willen helemaal geen digibord in de klas. Zij vinden dat kleuters moeten voelen, bewegen, ruiken, écht ervaren. Het contact met de juf, wanneer zij een prentenboek in de kring voorleest, zou bovendien verdwijnen, wanneer er ‘alleen nog maar’ met het digibord gewerkt zou worden. Hebben zij gelijk? Moeten we dat digibord weren uit de kleuterklas? Binnenkort zal ik het blog van Hanneke Meinen (kleuterjuf én fervent digibordgebruikster) eens nalopen. Ik weet dat zij goed nadenkt over het gebruik van het digibord in de kleutergroep.
Leuk dat je mijn naam noemt. Ik voel mij een kleuter-juf in hart en nieren. Het is bij de kleuters heel erg belangrijk dat ze voelen, ruiken, bewegen en ervaren; een digibord hoeft daarbij niet in de weg te staan, integendeel: Neem het bv het prentenboek. Ik leg het 'echte' boek altijd op tafel. De kinderen kunnen het al inkijken. Als ik het boek ga voorlezen heb ik de prenten op het digibord staan en zelf hou ik het boek in de hand. Wat een verrijking, de kinderen zien de prenten groot voor zich op het bord terwijl ik voorlees. We zijn heel interactief bezig, want elk detail op de prent kan bekeken worden en we kunnen erover praten, op elkaar reageren, nieuwe woorden ontdekken; pffff, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het verhaal is uit, maar het boek ligt nog op tafel,ze pakken het sneller tussendoor weer op, want het verhaal heeft zo geleefd bij de kinderen dat ze het nog een keer willen beleven. Echt zo mooi, zo geweldig om te zien hoe dat gaat. En dit had ik 'vroeger' niet, dan had ik ook moeite om kinderen bij het verhaal te halen. Nu helemaal niet meer want iedereen is betrokken.
BeantwoordenVerwijderenAls je het digibord didactisch fout in gaat zetten dan heeft het geen meerwaarde bijv. als je een digitaal prentenboek toont en als een computerstem het verhaal voorleest en het echte boek is niet aanwezig in de klas, ja dan ben je helemaal op de verkeerde weg bezig. En zo geldt het ook voor alle andere onderdelen. Begrippen als groot-klein leer je niet op het digibord, dat leer je door te ervaren. Een verwerking zou het digibord kunnen zijn maar ook de bouwhoek of een materialenbak.
Hallo Hanneke,
BeantwoordenVerwijderenJe beschrijft precies wat ik ook denk. Als ik de kans krijg om langer in deze bouw te blijven, ga ik er, binnen mijn mogelijkheden, zeker werk van maken.
Dank je voor je mooie reactie!
Jacqueline