Woensdag (au!)

Omdat de kleuters en ik vandaag gaan kijken naar de kleuren van herfstbladeren, ga ik voordat ik naar school fiets in de tuin (en die van buren) op zoek naar takken met mooie herfstbladeren. Een mooi boeket in een mooi papiertje zal het begin zijn van een gesprek over de kleuren van de herfst. Omdat ik een beetje laat ben, fiets ik flink door. Vanuit de verte zie ik dat het hek aan de achterkant van de school nog dicht is. Omrijden dan maar. Met mijn fiets met grote mand aan het stuur maak ik een scherpe bocht omdat ik snel wil omdraaien zodat ik snel naar de voorkant van de school kan fietsen. Het is al te laat als ik bedenk dat het maken van dit soort scherpe bochten met mijn fiets gevaarlijk is. De mand met zware boekentas en laptop trekt me met stuur en al naar beneden. Jeetje, dat is lang geleden... ik ben gevallen!

Na een kopje koffie en lieve zorg van de collega's strompel ik naar het kleuterlokaal.  Het icepack dat iemand me in mijn handen heeft geduwd, heb ik nog vast als ik ieder kind dat binnenkomt goedemorgen wens. Uiteraard willen de kinderen weten waarom ik dat blauwe ding bij me heb. Ze kennen het wel, maar wat moet ik er mee? Ik kijk naar mijn zorgvuldig bijeengezochte herfsttakken, nota bene de reden van mijn haast, en bedenk dat we het daar morgen ook nog wel over kunnen hebben. Broekspijp omhoog,  alle kinderen stil. Muisstil. En dan gebeurt het: er ontstaat een gesprek over vallen, opstaan, pijn, verdriet, troosten, helpen, verzorgen, soorten wonden, huilen, strompelen (wat is dat eigenlijk, strompelen?), hinken, rennen, hollen, blauwe plekken die ook nog allerlei andere kleuren kunnen krijgen (ja, echt, paars!), pleisters, verband, pincetten, ziekenhuis. En er wordt niet alleen gesproken en geluisterd. De prachtigste beelden laten ze zien als ik vraag "hoe ziet dat er uit?".

Die herfstkleuren doen we morgen. Met een (of twee) paracetamolletjes....